I cannot refuse to transcribe a long passage of Petrarch (Opp. p. 536, 537) in Epistolâ hortatoria ad Nicolaum Laurentium; it is so strong and full to the point:
Nec pudor aut pietas continuit quominus impii spoliata Dei templa, occupatas arces, opes publicas, regiones urbis,
atque honores magistratûum inter se divisos; (habeant?) quam unâ in re, turbulenti ac seditiosi homines et totius
reliquæ vitæ consiliis et rationibus discordes, inhumani
fœderis stupendâ societate convenerant, in pontes et mœnia atque immeritos lapides desævirent. Denique post vi vel
senio collapsa palatia, quæ quondam ingentes tenuerunt viri, post diruptos arcus triumphales (unde majores horum forsitan corruerunt), de ipsius vetustatis ac propriæ impietatis fragminibus vilem quæstum turpi mercimonio captare non puduit. Itaque nunc, heu dolor! heu scelus indignum! de vestris marmoreis columnis, de liminibus
templorum (ad quæ nuper ex orbe toto concursus devotissimus fiebat), de imaginibus sepulchrorum sub quibus patrum vestrorum venerabilis civis (cinis?) erat, ut reliquas sileam, desidiosa Neapolis adornatur. Sic paullatim ruinæ ipsæ deficiunt.
Yet King Robert was the friend of Petrarch.